1 – De augurkenpot lekt en zit nu in een washand. #autovakantie (Laura)

2 – Je kan zó duidelijk aan mijn telefoonfoto’s zien wanneer we katten kregen. #fotogeniekekatten #zooveelfotos (Dorinde)

3 – Is het normaal dat je pink bijna uit de kom ligt na het kneden van een brooddeeg? #respectvoorbakkers (Dorinde)

4 – In dit vakantiehuis hebben ze nachtlampjes op de grond door bewegingssensoren. Wanneer je ‘s nachts moet plassen, gaan de lampjes automatisch aan, super handig! Wanneer ik ‘s nachts even wil Hay Dayen (en mijn opladersnoer beweeg) zit Daan helaas ook in het licht, hahaha. (Laura)

5 – Op vakantie droom ik altijd raar trouwens! Zo heb ik een baby van vrienden zwemles gegeven (ging vet goed) en heeft Daan mijn wenkbrauwen op een andere plaats op mijn gezicht geëpileerd, echt knap. Helaas had hij na één wenkbrauw geen zin meer en stonden ze knetterscheef. (Laura)

6 – Super lekker om buiten de groepslessen te volgen! Behalve wanneer er een drol ligt te walmen in het park en de wind de ‘goede’ kant op staat. #getsie (Dorinde)

7 – We hebben ons tuinbankje met een cijferslot in de voortuin vast gezet, hahaha. #voordegeduldigejatter #lieverniet (Dorinde)

8 – Precies wanneer ik weg moet, kom je super cute naast me liggen. En we hadden de héle dag de tijd! #kat #alsofhijhetweet (Dorinde)

9 – Ik kan wel wennen aan die geiten in onze tuin hier. “Schat?” #vakantie #huisdieren #lief (Laura)

10 – Bizar hoe lang mensen in de rij staan om überhaupt op de parkeerplaats te komen (een half uur?) om dan vervolgens bij het kasteel ook nog eens een uur in de rij te moeten moeten staan. #loveonzewekker #sneldoorlopen (Laura)

Na ons weekje Veluwe, vieren wij nu in Duitsland onze vakantie! Afgelopen zondag besloten wij uit eten te gaan (dit kunnen we immers weer 😉 Laatste verwijzing hoor, hahahaha).

Met ons mondkapje op staan Daan en ik te wachten voor het restaurant. De ober komt naar ons toe en wijst ons onze plek. We hebben gereserveerd en krijgen een tafel bij het raam. Achter mij zit een ander stel en na ons komen er al snel nog twee andere gezinnen binnen.

De menukaart is niet heel indrukwekkend, maar dat zijn de prijzen ook niet haha. Ik bestel een wortelgembersoep en gnocchi (omg, ik kan dit al niet op z’n Nederlands uitspreken, laat staan hoe ik dit er ‘Duits’ uit krijg). Daan gaat voor kippensoep en schnitzel.

Één van de gezinnen valt me al snel op. De kindjes racen met hun mondkapjes flink door het restaurant, op blote voeten. Ik wil ze niet direct asociaal noemen, maar het lijkt de ouders totaal niet te storen. Wanneer ze hun gerechten krijgen, hoor ik de vader een boze toon aanslaan tegen de ober. In mijn ooghoeken zie ik dat hij licht geïrriteerd naar het broodje hamburger van zijn dochter wijst. Het is niet goed, er zit groente op. Met een “nur fleisch”-bevel wordt het broodje hamburger teruggestuurd.

Even later komt de ober terug met een allerschattigst bordje, met daarop de losse hamburger. “Zo, nur fleish!” Vervolgens deden de twee paar mannenschouders geloof ik een wedstrijdje. De vader liet zijn schouders met een (vrij ongepaste) zucht flink hangen, omdat het bróódje weg was. De ober reageerde daar (terecht, vind ik) op door ook flink te gaan hangen met zijn schouders. Zucht, had het dan duidelijk besteld ;). Ober weer terug naar de keuken en het broodje werd weer gehaald, uiteindelijk loste het zich gelukkig op. (En ik maar kauwen op die knokkie).

Bij ons nagerecht overwoog ik om heel overdreven “cappuccino, graag met een lepel en een koekje” te bestellen, maar dat deed ik uiteraard niet ;). Daan beurde de ober (onbewust) wel helemaal op. De man kon maar niet begrijpen dat hij thee als toetje koos. “Théé?” heeft hij wel twee keer met een onderdrukte lachstuip gevraagd, hij vond dit érg grappig hahaha. Ja vriend, dat is heet water met een zakje ;).

Een tijdje geleden schreef ik al over mijn ervaringen met een bijzonder vriendelijke winkelmedewerkster. Vandaag trof ik haar opnieuw.

Zou ze vandaag ook werken? Oh ja hoor, ze staat weer achter de kassa. Nou goed. Ik ben op zoek naar een wafelijzer, die moeten ze hier vást hebben. Op aanraden van vriendinnen wil ik ook wel eens het ‘gezonde wafel recept’ uitproberen. In de schappen ligt er nog ééntje, mazzel! Wel een beetje jammer dat de doos half open is en z’n ingewanden (lees: stekker) eruit liggen. Ik loop naar de kassa en kan het toch niet laten om een opmerking te maken over de staat van de doos. Zo van, dan heb ik het in ieder geval niet gedaan, hahaha.

“Sommigen snappen er ook helemaal niks van hè” zucht ze. Ze haalt de doos leeg en verzekert me dat hij compleet is. Vind ik vrij vriendelijk. Daarna wil ze alles weer goed in de doos stoppen, wat totáál niet lukt. Ik besluit haar te belonen voor haar vriendelijkheid. “Oh, laat maar hoor, ik neem hem zo wel mee.” Ze negeert me volledig en mompelt dat ze wel weet hoe hij in de verpakking moet. Prima joh. Na anderhalve minuut zit hij er inderdaad weer netjes in. Ze verzekert me dat het een tóp ding is en dat ze hem zelf ook vaak gebruikt. Wel met een ander wafelreceptje, denk ik gemeen.

Mijn ervaring met de medewerkster is een stuk positiever deze keer. Wel zet ik demonstratief mijn mandje overdreven terug, zodat ze me niet opnieuw terug hoeft te fluiten, zoals bij de vorige keer.

Afgelopen week hebben wij, net als velen anderen, heerlijk op De Veluwe genoten van de bossen. We zijn de laatste tijd wel fan van lange routes wandelen, meestal tussen de 10 en 16 km. ‘s Ochtends zoeken we dan een bewegwijzerde route uit om die dag te gaan wandelen. Bordjes volgen, I love it. Niet te veel nadenken, wel een beetje speuren en je komt altijd weer goed uit ;). Dat dachten de fietsers vast ook, hihi.

De eerste paar keren viel het me nog niet zo op. Dit zal wel normaal zijn. Op een bepaald moment realiseerde ik me echter dat er toch wel wat anders aan de hand was.

Je kent de knooppunten vast wel. Bordjes met nummers die een fietsroute/richting aangeven. Deze nummers lopen door elkaar en je kunt zelf je route uitstippelen. Fietsers schrijven deze nummers vaak op, of hebben een kaart bij zich om de nummers goed bij te kunnen houden.

Tijdens één van onze wandelingen lopen we weer langs een fietsknooppuntbord. Het is er vrij druk (zo’n drie echtparen) en ze houden netjes afstand. Omstebeurt mag er een echtpaar bij het bord kijken. Wij stoppen ook even om wat water te drinken en nieuwsgierig bekijk ik het tafereel.

“Ik begrijp er niks van. Deze nummers kloppen niet meer!” Een vrouw en haar man kijken hulpeloos naar hun kaart en besluiten om maar gewoon rechtdoor te fietsen. “Dan drinken we daar wel even koffie.” Ook het andere echtpaar besluit om er maar het beste van te maken en rijdt na een tijdje verder.

Er staat nu nog één echtpaar en de vrouw richt zich vrolijk tot mij. Ehh, hoi. “Ja, ook mijn man en ik zijn heerlijk aan het fietsen en nu kloppen de nummers niet meer! Ik heb een kaart van 3 jaar oud, dat verwacht je toch niet.” Ze begint enorm te lachen. “Niet dat het erg is hoor, dit houdt je scherp, maar lullig is het soms wel. We kwamen net een Tjech tegen die wanhopig op de borden stond te kijken. Ik heb hem onze kaart maar gegeven. Wij halen straks maar de nieuwe. Wandel ze!”

De volgende dagen heb ik vermakelijk gezien hoe er altijd wel mensen bij de borden aan het turen waren. Vervolgens slaan wij dan weer vrolijk linksaf bij ons paarse pijltje die ons nooit teleur stelt ;).

In 2014 heb ik een masteropleiding in Maastricht gedaan, waar ik een paar goede vrienden aan over heb gehouden. Eentje daarvan woont in België, samen met haar man. Omdat het net te ver is om even naar toe te rijden, besluiten we om daar een paar dagen te logeren. Het overlapt deels met hun vakantie, dus de laatste twee dagen zijn we daar met z’n tweetjes.

Wanneer we voor het eerst zonder hen ontbijten, besluiten we om onze broodjes te roosteren. De boterhammen zijn hier wat dunner, dus het wordt heerlijk krokant. Nadat de eerste broodjes klaar zijn, doe ik direct daarna de volgende broodjes in de broodrooster. Misschien had ik daar eventjes mee moeten wachten.

Ik neem net een hap van mijn eerste broodje, wanneer we vergezeld worden door een harde stem. Het is lang geleden sinds ik zó ben geschrokken. “ER IS ROOK GESIGNALEERD IN DE KEUKEN. HET ALARM KAN AFGAAN. LET OP: HET ALARM KAN HARD ZIJN.” Vervolgens horen we deze stem ook in een ruimte naast de keuken. We zien inderdaad dat er wat rook is ontstaan bij de broodrooster. Snel gooi ik het raam open, terwijl madame ons nogmaals waarschuwt voor het eventuele alarm.

De rook – het viel stiekem best mee – trekt snel weg en daarna horen we de waarschuwing ook niet meer. Pfew. De man des huizes werkt bij de brandweer en heeft – terecht – gezorgd voor goede systemen in huis!

Het broodje was inderdaad best wel zwart geworden, dus het hele broodrooster proces moest nog een keertje. Ik besluit om er nu maar even bij te blijven. Wanneer ik mijn tweede broodje naar binnen heb gewerkt, krijg ik een appje. “Alles in orde daar?” Erbij stuurt hij een screenshot van het alarm die hij dus óók op zijn telefoon krijgt. HAHA. En ik wilde alleen maar een geroosterd broodje. Ik verzeker hem dat alles in orde is en dat zijn huis zéker nog staat wanneer hij thuis komt. De volgende dag gaan we voor afbakbroodjes.