Beregezellig, die beren!

Het is je vast niet ontgaan: de afgelopen dagen heeft men massaal een knuffelbeer voor het raam gezet. Dit om de kinderen tijdens het halen van de frisse neus een leuk doel te geven: een speurtocht waarbij je beren moet zoeken/tellen.

Na een appje van mijn schoonzus (“hebben jullie ook al een beer voor het raam?!”) liep ik meteen naar boven om onze grote teddybeer te pakken. Deze beer heb ik ooit van Daan gekregen, nadat hij deze op de kermis voor me had gewonnen. Gelukkig dat ik deze nog maar niet weg heb gegooid tijdens de minimalisme challenge ;).

Die avond stond beer trots op de vensterbank en we besloten om zelf ook een klein rondje te maken. Stiekem mag dit dan een speurtocht zijn voor kleine kinderen, zelf vind ik het ook heel leuk om de ramen af te speuren, haha. In onze wandeling van een half uur zagen we zo’n 23 beren, leuk hoor!

De volgende ochtend was ik boven wat aan het rommelen (want: minimalisme challenge) en het raam in de slaapkamer stond open. Opeens hoorde ik een kreetje: “JAAAA PAPA, DAAR IS ER WEER EEN!” Ik liep direct naar het raam om naar beneden te gluren en jahoor, daar stond een heel schattig blond mannetje glunderend naar onze beer te wijzen. “EN EEN POES!” Snel liep ik naar beneden om het schouwspel van dichtbij te bekijken. Ik zag nog net hoe het jongetje weer verder huppelde. Ik liep naar Darcy, die daar met een uiterst chagrijnig hoofd naar buiten aan het staren was. “Nou zeg, neem eens een voorbeeld aan beer!” Hahaha.

Vervolgens ging ik weer naar boven om te rommelen. Na een tijdje kwam Daan naar boven met een briefje in zijn hand. “Kijk eens wat een meisje net in onze brievenbus heeft gegooid!” Op het briefje stond een teddybeer getekend met daarbij een zelfgeschreven briefje:

Dikke knuffel van Tara

Zo leuk!

Van dit soort ludieke acties word ik wel vrolijk hoor! 🙂

Minimalisme challenge

In deze gekke tijd waar we toch heel veel thuis zitten, valt op zich genoeg te doen. Begin deze maand zijn Laura en ik een project begonnen, nog niet wetende wat er later die maand voor maatregelen getroffen zouden worden. En dat project valt eigenlijk perfect samen met het vele thuiszitten! Wie weet is het een inspiratie voor je. Het project heet: 31 dagen minimalisme challenge. Eigenlijk is het heel simpel: op 1 maart doe je 1 ding weg. Op 2 maart doe je 2 dingen weg. En op 31 maart doe je 31 dingen weg. Veel mensen doen deze challenge in januari, om het nieuwe jaar goed te starten. En als je wil ‘valsspelen’ met het aantal dagen, zou je het in februari kunnen doen. Misschien kun jij in april starten? ;-).

We hebben afgesproken dat afval niet telt. Als de pindakaas op is en je die dus weggooit, telt dat niet als één item. Wel tellen 10 pennen als 10 spullen. Wanneer je dus een kantoorlade gaat opruimen, kom je al heel snel aan de spullen voor die dag! Het leuke is dat je in het begin van de challenge het zelfs suf vindt dat je al zo snel weer klaar bent met het verzamelen van de spullen van die dag. Later in de maand vergeet je het misschien een paar dagen te doen, waardoor je ineens wel 120 spullen tegelijk moet verzamelen. Ook wanneer je denkt dat je alles wel opgeruimd hebt, kun je toch altijd wel wat vinden. In de schuur, op zolder, in die ene la die iedereen heeft?

Wanneer je 31 dagen braaf je spullen wegdoet, kom je aan 496 spullen. Daar zal de kringloopwinkel heel blij mee zijn! Voor ons zit de challenge er bijna op. Mijn werkkamer staat inmiddels vol met spullen die naar de kringloop of het grofvuil moeten. De grootste spullen ik wegdoe zijn: ons oude bed (we hebben sinds deze week eindelijk het bed gekregen die we in december hebben besteld), een oude laptop en een tablet.

Ik ben benieuwd of je geïnspireerd bent. Zo ja, heel veel succes en plezier, het levert je heel veel op! :-).

Terugblik: de leukste anekdotes van maart 2019

Maart 2019 heeft er ongetwijfeld heel anders uitgezien dan maart 2020…. We doken in het archief om de leukste blogs van vorig jaar maart terug te vinden!

Never dull tweets

– Wanneer je in de veronderstelling bent dat de vaatwasser schoon is en je enorme snuif in een bierglas neemt om dit even te checken. UHLL. #zurelucht 

– “Nee naar deze kroeg gaan we niet hoor, veel te veel cholesterol. Ehhh testosteron!” #kroegentocht #Zwolle

– Vriendin in de kroeg: “ik heb m’n haar in een vlecht, een shirt dat qua kleur lijkt op een blote buik en ik drink thee. Dat wordt niks meer vanavond.”

– Na een hele dag wandelen heb ik super veel klitten in mijn lange haar. Zus: “als je ze afknipt, kun je er oorwarmers van maken!” Waarop vriendin zegt: “bandje erom, klittenband.” #niveau #superbehulpzaamook

– Wanneer je eigenlijk wilt gaan douchen maar onderweg naar boven toch nog heel even gaat zitten om iets op je telefoon te checken (of een ander voorbeeld). Vervolgens zit je dan twintig minuten op één bil. Waarom doen mensen dat?! Ga gewoon douchen OF ga normaal zitten.

– “Je hebt iets tussen je tanden,” zegt mijn vriend. “Yess! – huh, dat is toch niet leuk?” Trots kijk ik hem aan. “Een mijlpaal, dat je t nu wel een keer ziet! Al die keren dat ik ongemakkelijk in de wc mijn tanden van pitjes, pesto en chocola heb moeten ontdoen.. Thanks!” 

– De tram komt eraan en ik moet nog zo’n 200 m lopen. Ik (en een vrouw naast mij) zet het op een lopen. De vrouw roept: “langzaam instappen, dan red ik het ook!” Bij het instappen vertraag ik en moedig haar luid aan. Daarna stappen we een doodstille tram in. #hoi #awkward

– “Wie wil er hout?” Niemand? Dan hout het op. #kolonisten #gamen

– Toch niet zo’n goede investering, die kattenkrabpaal. Voor ons dan. #nuwillenzenietmeeropschoot #morgengaanwehemverstoppen

– Mijn zus, haar vriend en ik gaan zwemmen. Ik heb bij ze gegeten en mijn auto staat er voor de deur. Ik bespreek de logistiek: “als ik nou met jullie meerijd, willen jullie me dan weer bij jullie thuis afzetten? Dan kan ik daarna in mijn auto terug.” Ik werd uitgelachen

– Darcy (onze kat) heeft de uitlaat een kopje gegeven en heeft nu een verlengde, zwarte mondhoek. Hij gaat nu dus al twee dagen door het leven als The Joker.

– “Mijn boxers zijn op!” Wanneer mijn vriend dit meldt, is dit een subtiele (en terechte) hint dat ik de was (mijn huishoudelijke taak) maar eens moet opruimen. Ik begrijp de hint en haal vervolgens twee boxers van het wasrek en leg het in de la.

He’s doing… whát?

Door wegwerkzaamheden is het erg druk op de weg van dorp A naar dorp B. Voor vieren gaat het nog wel, maar daarna sta je bijna de hele weg vast. Toch kies ik er bewust voor om daar pas later op de dag te rijden, omdat ik eerst al mijn taken af wil ronden op mijn werk. Dat kwartiertje extra onderweg neem ik dan wel voor lief, dan heb ik tenminste een vrije avond!

Om de tijd te doden tuur ik in mijn achteruitkijkspiegel. Mijn blik blijft rusten op het oudere echtpaar dat in de auto achter me zit. Ze zijn druk in gesprek en maaien wild met hun armen. De vrouw wijst naar rechts, de man wijst naar links. Ik kijk zowel naar rechts als naar links, maar kan niet ontdekken wat er te zien valt. Dan begint de vrouw verder te praten. De man luistert aandachtig en knikt. Met zijn mond maakt hij een beweging. Ik kijk nog eens beter. Is hij nou werkelijk…. doet hij… echt? Ja hoor, hij doet het echt. In de afgelopen 30 seconden heeft meneer drie keer zijn kunstgebit buitenboord gewipt en weer teruggeplaatst. Zonder handen! Ik vind het knap. Ook wel een beetje gek.

Mocht ik later een kunstgebit krijgen, dan weet ik in ieder geval wel dat ik die trucjes niet in de auto ga doen. Levert alleen maar vertraging op: ik had al zéker drie meter verder kunnen rijden als ik mijn staarsessie niet had gedaan ;-).

De slagboom

Nadat ik mijn parkeerkaartje betaald heb, mijn spullen in de auto heb neergelegd en richting uitgang heb gestuurd, sta ik voor de slagboom. Mijn raam staat voor de helft open, zodat ik het kaartje weer in het gleufje kan duwen. Een manoeuvre die ik toch al minstens 40 keer (?) heb gedaan in mijn leven. Toch blijft het soms een sport om erbij te kunnen met mijn arm, pffff. Raampje verder naar beneden, arm even losschudden en hop: strekken maar!

Het ziet er dan toch wat lullig uit wanneer dit nog steeds niet lukt. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel en zie dat er niemand aankomt. Ik zet mijn auto in z’n achteruit en ik rijd wat dichter langs het kastje.

Terwijl ik mijn manoeuvre uitvoer, komt er een tegemoetkomende auto aan die mij heeft moeten zien stuntelen. Awkward! Het mooie van het verhaal is dat ik vervolgens dezelfde emoties op het gezicht van de bestuurder lees, wanneer hij zijn arm strekt om bij de machine te komen. Ook hier gaat het raampje naar beneden en ook hier werpt hij zich bijna twee keer uit zijn autoraam.

Wanneer mijn slagboom omhoog gaat, trek ik een “volhouden, je kan het”-gezicht. Tegelijkertijd denk ik ook: pfff, een knop indrukken is toch wel hele andere koek dan een kaartje goed om in een gleufje proppen. Ik het niet laten om toch een beetje triomfantelijk weg te scheuren.

“Mevrouw, waar heeft u uw beker neergezet?”

Het is 09:15 en ik doe de deur open. “Bonjour!” De leerlingen lopen door de deur en zoeken hun plek. Terwijl ze kletsen, pakken ze hun spullen. Zelf installeer ik me ook achter mijn bureau. Ik zet mijn kopje thee op het bureau, klap mijn laptop open, projecteer de powerpoint en pak het leerboekje van leerjaar 2.

“Bonjour tout le monde, on va commencer! Aujourd’hui, c’est mardi le 5 mars…” Ik begin mijn les en we bespreken vandaag hoe ze eten kunnen bestellen in een restaurant. De leerlingen beantwoorden mijn vragen, maken aantekeningen en spelen even later ook de situaties na.

Na een tijdje vraagt een leerling: “mevrouw, mag ik een blaadje? – Natuurlijk!” Achter mijn laptop ligt een stapel papier en ik pulk aan het bovenste blaadje om hem van de stapel los te maken. Ik merk dat het blaadje nogal moeizaam meewerkt en ik geef er een korte ruk aan. Daarbij valt mijn bekertje thee (die blijkbaar op de stapel stond) vol op de tas van de leerling die voor mij zit. “Oh sorry!!!” Verschrikt kijk ik naar de schade. Gelukkig zit de tas dicht en heb ik een schat van een leerling voor me. De leerling reageert echt op de best mogelijke manier op een kletsnatte tas: “dat is mijn nieuwe tas, als het goed is is hij waterdicht. Dit is een mooie test zo!” MERCI MERCI MERCI.

Sindsdien zet ik mijn beker altijd overdreven op de uiterste hoek van mijn bureau en complimenteer ik de leerling in de gang elke keer weer met zijn waterdichte tas. Ook kan hij in een restaurant nu om een doekje vragen 😉

Twee voor zes

“Heb jij zin om te koken?” Thomas schudt zijn hoofd. “Nee, jij?”

Tien minuten later, om 17:46, parkeer ik mijn auto bij de supermarkt in het dorp verderop. Ideaal dat de supermarkt hier op zondag tot 18:00 open is, in ons dorp is dat namelijk maar tot 17.00. Ik loop de winkel in, pak twee pizza’s en besluit om nog wat salade te halen. Krijgen we toch nog een paar pitamientjes binnen.

“Zal ik die afvalzak voor u weggooien?” vraagt de caissière me als ik een doorzichtige plastic tas uit mijn jaszak haal. Een tas die ik nota bene van die supermarkt heb gekregen bij het ophalen van de bestelde boodschappen. Ik lach een beetje ongemakkelijk. “Ehh, dat is mijn boodschappentas.” Ze lacht. “Oh, pardon!”

Tien minuten later parkeer ik de auto weer voor de deur. Net op het moment dat ik uitstap, loopt er een buurman voorbij. Hij steekt zijn duim naar me op. “Eet smakelijk buuf!” Door de tas kan hij goed zien dat wij aan de pizza gaan vanavond.

Volgende keer neem ik weer een gewone boodschappentas mee ;-).

Kinderverhalen

Bij een dinerdate met vriendinnen vertelde een vriendin een leuke anekdote over een kleuter op de basisschool in haar klas.

“Juf, juf, we hebben ruzie, want ik vind dat er een kikker op mijn beker getekend staat Maar zij vinden dat het een draak is! Maar ik denk echt dat het een kikker is.” De juf spreekt de kleuter aan door te zeggen dat het eigenlijk helemaal niet uitmaakt wat de rest vindt. “Jij vindt het een kikker, zij vinden het een draak. Dat maakt toch helemaal niet zo veel uit? Probeer je niet zo druk te maken, iedereen kan en mag vinden wat hij wil.  De kleuter knikt en is het er mee eens.

Hij loopt terug naar zijn groepje en roept betweterig: “Juf zegt ook dat het een kikker is!” Tot zo ver de wijze les, haha.

Sprookjes gone wrong

De prinsen, prinsessen en gemene heksen staan al klaar in de coulissen. De scripts zijn geleerd en alle personages zijn er klaar voor. De meeste scènes gaan foutloos. Soms zijn er echter wat hobbels en wordt er wel eens “CUT!” geroepen. Zo ook bij de volgende scènes:

Sneeuwwitje: “is het wel een Elstar?!”

De liaan van Tarzan breekt doormidden.

Er zit een klit in het haar van Rapunzel.

Ariël heeft de hik terwijl ze moet zingen.

De nieuwe kleren van de Keizer blijken ook bij de Primark te koop te zijn.

De neus van pinokkio vat vlam boven een waxinelichtje.

De ewrten waren op, dus de prinses heeft op een kikkererwt geslapen. Wat denk je: sliep ze er dwars doorheen!

Intense staarsessie, inbreken en andere indoortweets – 10 mini anekdotes

  1. Hallo buren. #jumpjump #thuisworkout #lekkerstampen (Dorinde)
  2. Klein beetje ongemakkelijk: wakker worden terwijl je kat je vanaf je nachtkastje zeer intens zit aan te staren. #morning (Dorinde)
  3. Of ik ook dat spelletje even ga downloaden. #sure #slechtstebeslissingooit #boerderijrunnen #verslaafd #thankszus (Dorinde)
  4. Wanneer je vriend je Quasimodo noemt. #meh #evenrechtopzittenweer #thuiswerken (Dorinde)
  5. Ik zet mijn telefoon aan om een opruimmuziekje aan te zetten en automatisch klik ik Hay Day (het boerderijspelletje waar dor ook al over tweette) aan. Pffff. 10 minuten later kijk ik m’n koeien boos aan: nu ga ik echt verder met opruimen! (Laura)
  6. Schaamteloos inbreken tijdens een groepsgesprek. #joehoe #houseparty #topapp (Dorinde)
  7. Medailles. Je doet er niks mee, maar om ze nou weg te gooien… hebben jullie hier een speciaal plekje voor? Ik blijf ze maar verplaatsen en nostalgisch in mn hand houden. Zo schiet het ook niet op :’D En bij een nieuwe (hardloop)wedstrijd wil je toch een nieuwe he… 😉 (Laura)
  8. Sinds we de app “houseparty” hebben geïnstalleerd, spreek ik m’n vriendinnen en familie nu zo veel vaker! Deze gekke situaties brengt dus ook nog wel wat goeds zo! 🙂 (Laura)
  9. Ik heb wel nekpijn van al die tekenspelletjes 😉 #fanatiek (Laura)
  10. Mijn stappenteller is totaal niet onder de indruk van mijn 2000 stappen per dag, oei. ‘s Morgens om 07:00 vraagt hij me al of ik soms zin heb in een wandeling. #stalking #thuiswerken (Laura)

Real life ‘achter’ het scherm

“Deze zin is bijna goed, behalve dat alle woorden vrouwelijk moeten zijn. In plaats van la semaine dernier, wordt het dan…? Typ het antwoord maar in de chat!” Massaal komen de antwoorden binnen, dit thuisonderwijs werkt verrassend goed!

Op het moment dat ik met de volgende zin wil beginnen, hoor ik James achter de deur miauwen. Uit ervaring weet ik dat hij niet vanzelf weggaat, het gemiauw zal juist alleen maar intenser worden. “Ik laat even mijn kat binnen hoor!”

James springt op de vensterbank en ik aai hem even. Vervolgens ga ik verder met de les. Niet veel later houdt James het weer voor gezien en laat ik hem weer uit. Op zich is elke stap meegenomen voor de stappenteller, wel jammer dat ik midden in de uitleg zit, haha. Nou ja, de leerlingen vinden het wel prima!

Een paar seconden later doet de volgende challenge zich alweer aan. Een kattenhaar in mijn mond, pfff. Ik ‘laat een pen vallen’, haal de haar uit mijn mond en hervat de les zo soepel mogelijk.

Heel veel respect voor collega’s met kinderen! 😉