Neverdullmoments

Mini-anekdotes: 10 x Neverdullmoments op Twitter #74

Op Twitter kun je met weinig woorden (tegenwoordig weer wat meer!) een mini-anekdote kwijt. Vaak zijn deze berichtjes net te klein voor een volwaardige blogpost, maar samen vormen ze wel een leuk geheel! De afgelopen week Twitterden wij het volgende:

1. Vriendlief zet de wekker altijd op een vaste tijd, waarna ik nog een half uur verder kan slapen. Vandaag zette hij zijn wekker echter wat later, dat wist ik niet. Toen mijn wekker twee minuten later afging, was ik in alle staten 😉 #flauw #ikwilernognietuit #indewar (Laura)

2. “Neemt ze er nou nóg één?!” Hoor ik de overbuurvrouw al hardop denken. We hebben nog steeds geen gordijnen voor het raam van mijn werkkamer en ik ben momenteel keihard het record van Koekiemonster aan het verbreken tijdens het werken. #nomnomnom (Laura)

3. Swingen hoor! #optredenbuitenvoordedeur #enkelglas #goedtehorenbinnen (Dorinde)

4. Een van onze kittens komt super lief op me afgerend. Althans, dat dacht ik. Het speeltje waar hij daadwerkelijk naartoe rende had ik even niet gezien. #vaneenspeeltjekaniknietwinnen #allespeeltjesverstoppen (Dorinde)

5. Straks komt vast “Proud Mary” #bandvoordedeur #altijdinhetrepertoire (Dorinde)

6. Nog steeds geen Tina Turner. So proud! #eindelijkorigineel #ikhounietzovandatnummer #understatement (Dorinde)

7. Na drie minuten al een blote bil! #nederlandsefilm #hoekanhetookanders (Dorinde)

8. “Zitten jullie hier wel goed? Jullie zijn zo jong!” Een oudere dame kijkt ons vriendelijk aan. “Jazeker! – En jullie kennen alle liedjes? – veel wel!” Hihihi. #Franksinatratributeconcert #antwerpen #gemiddeldeleeftijdligtvrijhoog (Laura)

9. Vandaag hebben we op stadsfietsjes rondgecrosst, die kun je overal parkeren. Om een nieuwe fiets te pakken, krijg je een random nummer toegewezen. Er stonden net nog drie fietsen: bij punt 1, 2 en 30. Drie keer raden welke twee wij kregen 😉 #tweeuiterstefietsen #sjoksjok (Laura)

10. “U kunt hier enkel met cash betalen.” #noooo #netderijoverleefd #stelletjeNederlanders #wijdushè #nietgewend #vriendlieftrokeensprintjenaardedichtsbijzindebank #Antwerpen (Laura)

Hahaha, wie gebruikt dat nou?

Mijn vriend en ik zijn zojuist aangekomen in ons hotel en we moeten even in de rij wachten totdat we kunnen inchecken. We besluiten een klein rondje te wandelen en we komen in de hal een automaat tegen. Waar deze automaat normaalgesproken gevuld zou zijn met snoep, chips en drinken, zitten de schappen nu vol met toiletspullen als haarborstels, tampons, zwangerschapstesten, condooms en wat make-up. “Geniaal idee, zou het veel gebruikt worden? – Waarschijnlijk niet, maar het is wel handig!”

Na zo’n tien minuten zijn we ingecheckt en hebben we de lift naar onze hotelkamer gepakt. We stappen de kamer binnen en zijn tevreden met wat we zien. Het is wat ouderwets ingericht, maar het is lekker ruim en het ruikt schoon. Prima!

Nadat we onze spullen hebben neergezet, wijst mijn vriend opeens op een mysterieus voorwerp tegen de muur. “Wat is dat?” Hij loopt er naartoe, zakt door zijn knieën en bekijkt de stickers op het voorwerp. Vervolgens begint hij te lachen. “Het is een broekpers!” Enthousiast maakt hij hem open. “Geniaal, hier kun je je broeken mee strijken!” Ik kijk hem lachend aan: “wow, onmisbaar.” Ik google op ‘broekpers’ en zie dat deze zo’n €200 moet kosten. “Had ik het maar geweten, dan had ik al mijn broeken meegenomen, hahaha.”

Tegen bedtijd loopt mijn vriend naar de badkamer en begint wat in zijn spullen te rommelen. Op een gegeven moment roept hij: “Laura, je zei dat jij tandpasta meehad? Waar ligt dat? – in mijn toilettas, die ligt onderin de weekendtas.” Het is even stil en hij zoekt de tandpasta. Daarna: “hier zit geen tandpasta in hoor.” Mijn beurt om stil te zijn. O, oeps. Ik ben hem inderdaad vergeten in te pakken. 

“Ehh, weet je die automaat nog…? ;)”

Schoonschudden

Wanneer er visite langskomt, doe ik altijd net iets meer mijn best met schoonmaken. Voor de staat van ons huis is het dus heel gunstig als er regelmatig mensen over de vloer komen, hihi.

Tijdens het schoonmaken vind ik het fijn om muziek te luisteren. Omdat mijn broek aan de voorkant hele ondiepe zakken heeft, stop ik mijn telefoon in mijn kontzak. Een paar nummers lang gaat het goed, maar al snel merk ik dat het liedje soms halverwege stopt en de volgende vervolgens wordt afgespeeld. Best irritant, die shuffle modus. Ik besluit om iets voorzichtiger te bewegen, zodat de liedjes gewoon van begin tot eind afgespeeld worden.

Na een aantal nummers komt er een liedje die ik niet zo leuk vind. Ik besluit om goed gebruik te maken van die shuffle functie door wat extra heen en weer te bewegen. Er gebeurt niets. Ik begin nog wat meer met mijn kont te schudden. Nog steeds niet. Na nog wat shakes later besef ik me hoe gek ik er voor mijn overburen nu uit moet zien. Shakira is er niets bij! Toch maar even handmatig naar het volgende nummer, haha.

Afgelopen zaterdag rende ik de Damloop by Night! (8 km)

“Heb je goed getraind?” “Hou je zo erg van hardlopen dan?” Beide vragen heb ik de laatste weken stiekem wel eens met een “neuh” beantwoord.

Een aantal jaren geleden heb ik samen met Dorinde en een vriendin de echte Dam tot Damloop gelopen. Wat ons bezielde weet ik niet, maar we hebben er máánden voor getraind. Met Start to run, van Evy! Het was een mooi avontuur en we haalden alledrie trots de finish. Vervolgens heb ik járen niet hardgelopen, ik was er even van genezen 😉

De afgelopen jaren heb ik nog één keer meegedaan met een hardloopevenement, maar al gauw zei ik tegen mezelf: “die mensen hebben ook toeschouwers nodig, die taak neem ik wel op me.”

Tja, wat is er ‘misgegaan’? Een paar maanden geleden besloot ik dat ik wat gezonder wilde gaan leven. Het was bijna een gewoonte om elke avond wat lekkers te pakken. Dit in combinatie met een auto voor mijn deur en maar één keer in de week sporten, deed mij besluiten om me spontaan in te schrijven voor de Damloop by Night. Samen met mijn vriend en de vriend van mijn zus schreef ik me in voor deze 8 kilometer. Lachen!

Vervolgens ben ik vol goede moed het hardlopen weer op gaan bouwen. Het verbaasde me hoe goed mijn conditie eigenlijk nog was! De reden dat ik het langzaamaan deed, was om mijn knieën weer een beetje voor te bereiden. Na elk hardlooprondje dacht ik: “ik kan nog wel meer!” En uiteindelijk was ik dan toch echt klaar voor de Damloop by Night.

Om 19:00 namen we de trein richting Zaandam, zo leuk om te zien hoe de trein zich dan per station meer vult met hardlopers. De lucht buiten ziet er dreigend uit, maar echt last hebben we er niet van. Wel dragen we allemaal een extra jas en een joggingbroek over onze hardloopoutfit.

We lopen naar de sporthal, kleden ons om en lopen vervolgens richtig de start waar we onze tassen afgeven. Het is nu rond 20:10, om 20:25 mogen wij starten. Wanneer we bij het vak zijn aangekomen, kunnen we ons nog tussen het hek doorwurmen nadat een beveiliger ons wenkt. “Kom maar hoor, ga maar naar binnen.” Ik kijk een beetje verward naar de tijd: wij moeten pas over 10 minuten starten. Mijn vriend en de vriend van mijn zus beginnen al heen en weer te bouncen: “zullen we maar gewoon alvast achter de groep voor ons aanrennen? Dan kunnen we nu beginnen!” Ik krijg een error in mijn hoofd. “Neeee, ik heb me op 20:25 ingesteld. Ik wil eerst nog dansen met de cheerleaders en me mentaal voorbereiden. Mijn oortjes indoen enzo. Als ik nu abrupt begin, zit ik er niet lekker in.” Ik moet lachen om mijn autistische trekjes, maar ik ben wel blij met mijn besluit.

Nadat de 10 minuten voorbij zijn, starten wij ook in dit vak. Omdat we net even gewacht hebben, staan we helemaal vooraan en kunnen we direct weg na het startschot. Een, twee, drie, WOOOOOOOOOOW. Wat gaat iedereen snel!! Dit is niet mijn tempo jongens. RENNEN JULLIE ECHT ZO HARD? Ik zie mijn vriend niet meer. Direct schieten er dingen door mijn hoofd. Super leuk om vooraan te starten, maar ik moet wel echt even mijn eigen tempo vinden, hahahaha.

Onderweg beleef ik het volgende:

  • de ene high five na de andere met kindjes die aan de kant staan!
  • super gezellig al die feesttenten met dansende toeschouwers!
  • oefff, flinke frituurlucht. Waar is de frisse lucht??
  • Mensen die hun huizen helemaal kleurrijk hebben versierd, super tof!
  • YES AL 1 KM!
  • Wow, er loopt nu al iemand!
  • Oh daar komt ze weer langsgerend…
  • Loopt ze nou alweer?
  • Oh, ze haalt me weer in.
  • DIT IS TOCH GEEN TACTIEK JOH?!
  • High five, high five.
  • Jeeeeuj ik heb het bord van 2 km niet gezien en nu zit ik al op 3!! Dit gaat lekker.
  • Oe, ik moet nu een stukje omhoog. Zometeen dus weer naar beneden, chill.
  • “Wil je water??” Bij het waterpunt pak ik een bekertje aan en gooi ik een beetje in mijn gezicht. Ik kan namelijk niet zo goed zweten, dus al het vocht is welkom, hahaha.
  • Ik ga dit liedje nog een keer luisteren, hier ga ik heel goed op!
  • JEEEEJ artiesten op trommels. Ik ren dansend voorbij en lach breed naar ze.
  • Bij het zien van nieuwe groepjes toeschouwers die voor ons klappen, krijg ik serieus kippenvel. Wat een sfeer!
  • Go Laura, go Laura, go Laura
  • JOTTEM NOG MAAR 2 KM!
  • Er staat ook een vriendin bij de finish, zal ik haar zien?
  • Ik begin al iets moeier te worden, maar het gaat zo lekker!
  • De laatste kilometer. De finish komt dichterbij. Nog 300 meter. Sprinteeeeeeeeeeen!!
  • GEHAAAAAAALD!

Dat moment dat je die medaille om je nek hangt, zo leuk! Echt een top ervaring en ik ben blij met mijn tijd van 55 minuten! Zeker motiverend om me weer in te schrijven voor een nieuwe wedstrijd binnenkort 🙂

 

Interesse?

Bij een verbouwing hoort puin. Heel veel puin! Omdat de elektra aangepast gaat worden, moeten op alle verdiepingen de gipsplaten eruit. We maken dan ook dankbaar gebruik van de bak die we tijdelijk voor ons nieuwe huis hebben gezet.

De vorige bewoners hadden een vrij aparte smaak. Veel antiek, heel veel hout en bijzondere kleuren bij elkaar. Op bijna elk hoekje van het huis hadden ze bijzondere details toegevoegd. Zo ook een gipsen beeldje met een houtlook die op de trapleuning zat bevestigd. Met de nadruk op zat, haha. 

Omdat er zó veel rotzooi is, hebben we bak één op laten halen en laten vervangen door een nieuwe bak. Vanavond hebben we gepland om de tweede bak te vullen. Na heel wat heen en weer gelopen te hebben – hallo stappenteller! –zie ik het gipsen hoofd in de tuin tussen de spullen liggen. Ik pak hem op, loop naar de bak en zie dat Laura achter de bak bezig is met sjouwen. “Joehoe!” roep ik enthousiast naar Laura, het hoofd voor mij houdend. Een verbaasde vrouw kijkt terug. Haa, oeps, dat was niet Laura. “Eh hoi! Deze gaat weg, interesse?” zeg ik vlug, alsof het helemaal bij mijn scène hoort. Ze moet lachen en bedankt voor de eer ;-).