Neverdullmoments

Eigenlijk zouden we nu stil moeten zijn

Samen met mijn schoonfamilie zit ik in het theater in Den Haag. De lichten zijn zojuist gedoofd en de eerste klanken van de Lion King beginnen. Vanuit de coulissen komen de prachtigste grote dieren opzetten en ik heb direct kippenvel bij dit mooie schouwspel. (Voor de mensen die nog heen gaan wil ik niet te veel in details treden). Iedereen kent uiteraard wel de scène waarbij het welpje Simba hoog de lucht in gehouden wordt door zijn ouders. Het is indrukwekkend om te zien, zo in combinatie met de prachtige muziek en het mooie gezang. Na een paar minuten is het liedje klaar en de klanken sterven weer weg. De zaal barst in hevig applaus uit: wát een opening! Ook ik ben enthousiast en ik heb ontzettend veel zin in de voorstelling.

Wanneer het applaus uiteindelijk wegsterft, wordt het in één klap donker op het podium. Verwachtingsvol kijk ik wat er nu gaat gebeuren. Op dat moment roept een kindje vooraan heel hard en verbaasd: “was dat het?!” Waarop het publiek opnieuw losbarst.

Bekijk bericht

Hoe zijn we hier be(Ame)land

 

De regen komt met bakken uit de lucht. Normaal gesproken vind ik dat heel gezellig, vooral als je binnen zit. Dat is helaas nu niet het geval. Lichtelijk ongeduldig staan we te wachten bij de bus die ons van de veerpont naar het dorpje Hollum brengt. De OV-chipkaart is een hele handig uitvinding, die kennelijk nog niet iedereen ontdekt heeft. Zodra we eindelijk droog zitten, roept de buschauffeuse iets naar achteren. “Mevrouw achterin, u had natuurlijk voorin moeten stappen!” Ze wacht niet op het antwoord van de mevrouw en start de motor. Omdat ik bijna vooraan zit, kan ik haar nog stilletjes horen mopperen. Ze zal het wel even nodig hebben. Naast me zit een oudere dame die ik ook hoor grinniken.

Niet veel later hoor ik een mierzoete stem door de intercom. “Verbindingsweg.” Enigszins verbaasd kijk ik op: was dit nou dezelfde vrouw die net zo bozig zat te doen? Wonderlijk, sommige mensen :).

Bij halte vliegveld drukt er een meneer op de stopknop. Samen met zijn gezin staat hij op en begint hij onhandig aan z’n koffers te sjorren. “Waar moet u wezen, meneer?” De buschauffeuse kijkt hem vriendelijk aan. “Bij halte vliegveld.” De vrouw slaakte een diepe zucht. “Ja, dat snap ik ook wel. Maar wáár?” De man leek even van zijn stuk gebracht. “Eh, nummer 12.” De vrouw fronste. Ja, ik zat erg dichtbij en was het allemaal aandachtig aan het bestuderen. Klopt. “Ja, als u drukt, dan moet ik hier stoppen. Maar u kunt beter blijven zitten, want u moet meer in het dorp zijn. Blijf maar even zitten.” De man ging weer zitten. “Nu rij ik hier misschien wel voor jan doedel heen, maar goed. Anders moet u zo ver lopen.” Nu begreep de man er niets meer van. Ik ook niet, trouwens. “Nee, ik hoef hier helemaal niet te komen! Maar goed, u drukt, dus dan moet ik hier stoppen. Oh nee, ik zie dat er nog mensen bij de volgende halte staan. Dan rijden we hier toch niet voor niks.” We halen de mensen op bij de volgende halte en draaien vervolgens 180 graden, zodat we dezelfde weg weer terugrijden. Niet veel later komen we bij het dorpje Ballum aan, waar de man en zijn gezin uitstappen. De vrouw naast me begint een onderonsje met de chauffeuse. “Hij begreep er niets van, hè?” De buschauffeuse lacht. “Nee, maar goed, als hij drukt moet ik natuurlijk stoppen.”

We rijden door. “Snikkepad”. Oei, we krijgen een tegenligger en het ziet er allemaal wat krapjes uit. De man die ons tegemoet komt rijden stopt vriendelijk om de bus er langs te laten. “Ja, er staat een boom hier dus ik kan er natuurlijk niet langs. Maar dat ziet hij niet.” De vrouw naast me zucht met de buschauffeuse mee. De beste man uit de auto heeft het niet direct door, maar niet veel later passeert hij ons toch maar.

Verderop zie ik twee dames zitten in een bushokje. Ze zijn in gesprek en hebben net iets te laat door dat de bus eraan komt. De buschauffeuse besluit door te rijden: de dames maken immers geen aanstalten om mee te gaan. Net op het moment dat we ze passeren, hollen ze gauw hun hokje uit. Met een diepe zucht besluit ze toch maar te stoppen. “Jullie moeten wel je hokje uit komen he, als de bus er aan komt!” De dames begrijpen er niets van. “Excuse me?” Ik ben benieuwd hoe knorrepot hierop reageert. “Jaa, jaa, precies.” De dames halen hun schouders op en gaan zitten. Een paar haltes later stappen ze weer uit. “Tot ziens en een prettige dag” wenst de buschauffeuse ze toe. Attent wel, alleen begrijpen ze er niets van, haha. De dame naast me lacht weer en stapt vervolgens ook uit.

We gassen door naar de volgende stop. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog weinig heb meegekregen van Ameland, ik zit met iets te gespitste oren mee te luisteren. Toch krijg ik nu ruim de tijd om even om me heen te kijken: de weg is namelijk versperd door een postautootje. De dame naast me is weg, dus nu wendt de buschauffeuse zich tot mij (oei!). “Als hij nou drie meter naar voren had geparkeerd, konden we er nu allemaal langs!” Vragend kijkt ze me aan. Ik raak bijna in paniek. “Ja, onhandig,” mompel ik. Bingo, de vrouw kijkt weer naar voren. “Vier auto’s staan te wachten, maar goed. En dat terwijl het niet eens mijn dienst is.” Aha, dat verklaart een hoop. Kennelijk had de vrouw helemaal niet hoeven rijden vandaag. Vooruit dan maar ;-).

Bij de volgende bestemming moeten we eruit. De regen komt nog steeds met bakken uit de lucht, maar ik vind het ineens niet zo erg meer. Op de terugweg naar de veerpont gaan we lekker fietsen!

Bekijk bericht

Mini-anekdotes: 10 x Neverdullmoments op Twitter #26

Op Twitter kun je in 140 woorden een mini-anekdote kwijt. Vaak zijn deze berichtjes net te klein voor een volwaardige blogpost, maar samen vormen ze wel een leuk geheel! De afgelopen week Twitterden wij het volgende:

1. We kijken samen tv. “Kijk, dat is wel dat een mooie vrouw!” Mijn vriend kijkt fronzend. “Ik weet niet, ze heeft een Voldemort-neus.” #random (Laura)

2. Heel awkward wanneer je precies een koekje in je mond stopt en dan recht in de ogen kijkt van een tegemoetlopende vrouw. (Laura)

3. Die Moam-reclame vind ik een beetje akelig, hoe hij danst en dan tegelijkertijd kijkt. Doe mij maar die slissende hamster van de AH 😉 (Laura)

4. Bij de supermarkt kan ik net niet bij de boter, dus bij het passeren zeg ik: “sorry.” De man reageert: “ja en mijn naam is Corrie.” (Laura)

5. ANWB echtpaar. #fietsengehuurd #ameland #dezelfde (Dorinde)

6. “We halen alleen avondeten!” #yeahright #chocolademunten #druiven #lekkertoetje #nomnomnom (Dorinde)

7. Die app is helemaal niet handig, want je kunt geen map selecteren. […] Hee, je kunt een map selecteren! #lekkersnugger (Dorinde)

8. Vriend en ik allebei een blauwe winterjas gekocht. Het is maar goed dat we die identieke fietsen weer hebben teruggebracht! #ANWB #echtpaar (Dorinde)

9. Ik ben plaatjes van wc’s aan het zoeken terwijl ik in de bibliotheek zit. #awkward #blogschrijven #vooruitwerken #hopelijkzagdiemanhetniet (Dorinde)

10. Door die plaatjes te bekijken moet ik ineens naar de wc. Hierna ga ik plaatjes zoeken over chocola. (Dorinde)

Bekijk bericht

“Stop daar eens mee, joh!”

Tijdens het koken luister ik naar mijn afspeellijst in Spotify, die helemaal volstaat met jaren ’80 muziek. Heerlijk! Tijdens een lekker nummertje ben ik vol aan het meeswingen. Op dat moment begint mijn vriend heel rebels uit de maat te fluiten. Ik kan er wel om grinniken, hij zal er vast zo wel mee ophouden. Helaas. Hij fluit gestaag door, eigenlijk best knap zo door mijn harde muziek heen. “Hee joh, hou eens op! Dit klinkt voor geen meter door elkaar!” Niks. Geen reactie. Gewoon doorfluiten. “Jij hebt wel lef hè, me ook nog negeren!” Demonstratief loop ik de keuken uit met een wijzend vingertje. Mijn vriend zit heel schattig te swingen op zijn eigen muziek. Koptelefoon.

Bekijk bericht

Tijd is goud

Ik maak er soms een sport van om in te schatten hoe lang iets nog zal duren. Of hoe laat het precies is als je net wakker bent geworden zonder dat je op de klok hebt gekeken. Een dom spelletje, maar het kan serieus mijn minuut maken (want meer is het dan ook niet) als ik het dan precies goed heb gegokt, haha. Toch moet je soms rekening houden met omstandigheden.

Ik zit met mijn vriend in de auto en we zijn op weg naar een afspraak. Het is nu 17.40 en we hebben om 18.00 afgesproken. “App jij even dat we iets later zijn?” Ha! Dit is het moment waarop mijn gedachten overuren maken en razendsnel berekenen of we niet juist precies om 18.00 aan zullen komen. “Neu, volgens mij gaan we het precies redden!”

Niet veel later begint het keihard te regenen. Shit. Ik baal er nog niet eens zo van dat we straks waarschijnlijk door de regen moeten rennen, maar wél dat we nu misschien alsnog te laat komen. En inderdaad, om 18.05 rijden we het terrein op. “Als je nou niet zo langzaam had gereden, hadden we 18.00 mákkelijk gered.” Mijn vriend reageert – terecht – verontwaardigd. “Dor, met alle respect, ik had echt niet harder door die regen kunnen rijden hoor.” Ok ok, misschien moet ik inderdaad gewoon toegeven dat ik zelf de tijd niet goed heb ingeschat. Zelfs bij prachtig weer waren we zeker pas om 18.03 binnen geweest.

Ik besluit om me niet meer zo bezig te houden met die precieze minuten. Lekker belangrijk. Toch kan ik een triomfantelijk gevoel niet onderdrukken nu ik zie dat ik deze blog in precies 15 minuten geschreven heb. Precies wat ik dacht, ha!

Bekijk bericht