“Jongens, waarom laat ik jullie nou het liedje Formidable horen vandaag?” Leerlingen roepen chaotisch door elkaar: “omdat het Frans is!”, “omdat het formidabel is!”. Dan steekt een leerling de vinger op: “omdat er putain in gezegd wordt!”
Kalm blijven.
Met bruut geweld wordt er naast mijn werkplek met papieren gerommeld. Ik probeer rustig te werken, maar ik word er flink door afgeleid. Ik besluit het te laten gaan, misschien houdt hij er zo mee op.
Even later is dit ook het geval: hij houdt zich weer stil. Rustig gaan we allebei aan de gang met ons eigen werk. Ik had natuurlijk beter moeten weten. Opnieuw begint hij druk met de papieren te rommelen: het is alsof hij een deadline moet halen. Ik werp een geërgerde blik zijn kant op en hij kijkt me betrapt aan. Voor even lijkt het te werken. Vervolgens begint hij vrolijk opnieuw en ik verlies mijn geduld. Ik gris het blaadje uit zijn handen en gooi een bolletje wol naar hem toe.
In stilte speelt hij vervolgens verder, mijn lieve kat.
Een bevestiging op z’n tijd is soms zeer prettig! Zo weet ik nu bijvoorbeeld dat ik nog steeds geen maat 34 hoef mee te nemen in de pashokjes.
Appels? check. Rozijnen? check. Suiker? check. De appelflappen kunnen worden gemaakt!
Op het moment dat ik de oven op voorverwarmen zet, krijg ik het zelf ineens héél warm. Ik besef me dat ik een belangrijk onderdeel ben vergeten.
Onder het mom van gisteren was het burendag, bel ik licht beschaamd op mijn slippers bij de buren aan. En daar de buren weer van. Tot aan de onderbuurvrouw aan toe. Vriendelijk maar vragend kijkt ze me aan. “Hallo.. eh.. heeft u nog bakpapier?”
