Neverdullmoments

Boze mufkezen

Ik heb altijd al moeite gehad met afscheid nemen van mijn persoonlijke spullen. Meubels, souvenirs, maar zeker ook kleding. Toch begin ik er steeds beter in te worden om dat laatste weg te doen. Het lukt me dan om mijn kleren realistisch te bekijken en te bedenken: hm ja, hier zit toch echt wel een gaatje in. Of: deze broek zit écht niet meer lekker. Weg ermee! En dan voelt het ook gewoon goed.

Toch lukt het me lang niet altijd. Vaak niet eigenlijk. Mijn gevoel wint het dan van mijn verstand en dan gooi ik het uitgelubberde shirt, de versleten broek of het verkleurde topje in de (inmiddels uitpuilende) onderste lade. De kluslade. “Kan altijd van pas komen” zeg ik dan, wanneer mijn vriend afkeurend naar de muffe stapel kijkt.

(…)

Vandaag hebben we impulsief besloten om de muren te sauzen. We reden naar de Praxis, kochten twee mooie kleuren en zijn direct aan de slag gegaan. Het resultaat is mooi en we zijn tevreden met de nieuwe uitstraling van onze woonkamer. Toch voelde ik me wel een beetje schuldig tegenover de klusshirtjes. Ik heb ze geen blik waardig gegund en dan scheep ik ze straks ook nog eens op met een nieuwe concurrent: een goedzittend hemdje dat ik per ongeluk heb besmeurd met verf.

Bij de tandarts

De stilte ben ik na de meidenvakantie nog niet zo gewend en ik begin automatisch mee te neuriën met een liedje op de radio. Althans, dat probeer ik. Door de achteroverliggende houding komt er slechts een schor piepje uit mijn stem, waardoor ik abrupt weer stop. Awkward.  De stilte die volgt maakt het nog ongemakkelijker. Toch hoef ik me niet te schamen, want deze meneer heeft heus het achterste van mijn tong al wel eens gezien.

Un Parisien et deux touristes

(2012) Samen met een vriendin ben ik in Parijs. We zitten bij een restaurantje vlakbij de Notre Dame en drinken wat lekkers. We hebben uitzicht op een straat waar veel auto’s geparkeerd staan. Op een gegeven moment komt er een auto met zijn knipperlicht aanrijden: hij geeft aan dat hij linksaf gaat. We kijken verbaasd: gaat hij dáár parkeren? Zijn auto past zonder enige speling nét aan in het gaatje. Optimistisch gedacht. Even denk ik dat hij zijn auto gewoon zo op de weg laat staan, maar hij begint toch echt te steken.

Bekijk bericht

Talentvol tafelen

Om 20:30 shoppen we tomaatjes, courgette, avocado, sla (…) en wraps.

Drie kwartier later beginnen we aan onze huisgemaakte taco’s.

Om 21:17 breekt mijn bord omdat ik het potje chilipoeder uit mijn handen laat kletteren.

Proesten in Praag

Al een paar dagen lopen we rond in het centrum van Praag. We zijn zeer gecharmeerd van al het moois, het is echt prachtig! Zo komen we langs sprookjesachtige wateren, imposante bruggen, kerken en grote gebouwen.

Ondanks al het moois raken we toch nog steeds het meest afgeleid door de ‘gewone’ zaken.

“Wat drijven daar nou, boterhammen?”

Wat later staren we naar een ontzettend magere beveiliger van zo’n twee en een halve meter lang. “Die man lijkt op een potlood!”

Ook in de discotheek is er weinig van de Praagse sfeer te proeven wanneer we overal Nederlanders tegenkomen. Niet te missen. Op een gegeven moment komt er een blond exemplaar naast me staan. “Zo, jij zit zeker nog op het vwo?”

Goeie dagcrème.