Au revoir

Dit was het dan! Zeven maanden Duinkerke: het avontuur is voorbij. Je rentre à la maison. Wat een geweldige tijd is dit geweest en wat ben ik blij dat ik mijn blog ben begonnen. De herinneringen staan nu op papier, maar ook in mijn hart. Ik heb geweldige mensen ontmoet, fijne avonturen beleefd en mijn connaissance de la culture française is meer dan het ooit geweest is. Dat was toch wel het ultieme doel!

Het voelt dubbel, maar het voelt vooral goed om weer thuis te komen. Wat betreft mijn blog: ik ga deze in Nederland proberen voort te zetten.

Oh, tu es sérieuse?!

Mijn docent is altijd heel snel met nakijken, wat voor de leerlingen natuurlijk ontzettend fijn is. De klas heeft net een toets gemaakt en mijn docent vertelt ze dat ze hun toets over twee uur kunnen ophalen in hetzelfde lokaal. De klas knikt tevreden, maar er is één meisje die protesteert. “Madame, dat kan niet hoor want dan hebben we Engels.” Mijn docent is de beroerdste niet en vraagt: “Wie is je docent, zodat ik hem of haar kan waarschuwen dat jullie iets later komen?” Een diepe zucht als reactie. “Ja, maar dan nog, dan meldt ze ons echt absent hoor. We zitten helemaal op de tweede verdieping!” Mijn docent fronst haar wenkbrauwen. “Ik zit op de derde verdieping, precies bij de trap, dat kost je misschien dertig seconden.”

Bekijk bericht

Well, that was awkward

“Frédérique magnetron” belde me zojuist dat haar man beneden stond te wachten. Ik voel me stiekem best trots dat ook deze marktplaatsdeal weer goed gelukt is. Mijn magnetron til ik dan ook vrolijk neuriënd naar beneden. Dit gaat goe…

Oké wacht, er staan 3 auto’s voor mijn deur. Waar is hij? Ik maak oogcontact met de mensen in de linker auto. Vragende blik in mijn ogen. Vragende blik in hun ogen. Tja, ik sta daar toch op sloffen met een magnetron in mijn hand, ik kan het me ergens wel voorstellen. Auto 2 sla ik over met mijn oogcontact, ik sta immers zo dichtbij dat ik het raam kan inslaan met de magnetron. Bij auto 3 word ik ook niet echt hartelijk ontvangen, dus daar sta ik dan. Hè verdorie, met “Jessica bed” en “Monsieur B koelkast” verliep het allemaal net zo soepel!

Tot grote vreugde van mijn niet zo indrukwekkende spierballen, komt daar dan gelukkig toch meneer magnetron aangelopen. Ik loop met hem mee naar zijn auto en hij overhandigt me het geld. Het briefje van tien laat ik nog even nonchalant in de lucht wapperen, zodat de autobestuurders mij niet zullen herinneren als “Idiote sur pantoufles” maar als “femme d’affaires”.

Dirty Dunkirk

Dat bij verhuizen dirty klusjes horen, dat wist ik van tevoren. Schoonmaken achter de koelkast, mijn kleine oventje schrobben: check, prima. Dit zijn klusjes waar ik me op heb voorbereid.

Het zijn dus vieze klusjes welke in feite dus mijn eigen schuld zijn: ik had het immers ook eerder kunnen bijhouden. Soms kun je je echter niet voorbereiden op smerige taken. Zo heb ik vanmorgen vlug boodschappen gedaan en ben ik daarna doorgereden naar de assistenten. De boodschappen heb ik op de grond gelegd en daarna ben ik uitgestapt. ‘Denk om de eieren’: het is een zinnetje die zich heus wel in mijn hoofd heeft afgespeeld, alleen heb ik er niet zo bewust naar gehandeld. ’s Middags pak ik mijn boodschappentas uit de auto en loop ik richting mijn voordeur. Te laat realiseer ik me dat mijn inmiddels niet meer zo witte tas een druiper heeft en dat er inmiddels een mooi eispoor achter me aanslingert. Ah well, eigen schuld. Kan ik dat witte wasmiddel ook weer even mooi gebruiken!

Bekijk bericht

Lundi lol

De laatste maandag in Duinkerke.

Mijn laatste werkweek. Een collega drukt me het boek Astérix chez les Bretons (docent Engels, vandaar!) in mijn handen. “Voilà, un cadeau pour toi Laura. Omdat ik het zo leuk vond om af en toe met je te praten.” Geweldig lief, daar krijg ik echt een warm gevoel van.

Het is ook weer leuk om de leerlingen na 3 weken weer te zien. Mijn begeleidend docent legt de leerlingen uit dat het mijn laatste week zal zijn. Geschokt draaien sommige leerlingen hun hoofd naar mij, om mij bevestigend te zien knikken. Ja, het is mijn laatste week in het Franse lyceum en daar geniet ik nog even fijn van. Want er zitten toch gouden momenten tussen.

Bekijk bericht